Resulullah (s.a.v), Fil yili Rabi’ul Evvel ayinin on yedisinde (M.570’de) Cuma günü safak vakti Mekke sehrinde dünyaya geldi.(1) Resulullah (s.a.v)’in deðerli babasý, Abdullah bin Abdulmuttalip bin Hasim bin Abdumenaf’dir. Deðerli annesi ise Veheb bin Abdumenaf’in kizi Amine’dir. Görüldüðü gibi her iki sahsiyetin akrabalik bagi Abdumenaf’da birlesiyor.

Hz. Peygamber’in mübarek ismini ilahi emir gereði Muhammed, (2) künyesini ise Ebu’l Kasim (3) koyuyorlar.

imam Bakir (a.s) buyurmuslardir ki, Hz. Peygamber doðumunun yedinci günü Hz. Ebu Talib, Hazretin dünyaya teþrifinden dolayi bir kurban keser ve akrabalarini misafirliðe davet ederek söyle der: "Bu Ahmed’in akikasidir.” Misafirler; “Onun ismini neden Ahmed koydun?” diye sorduklarinda, ise Ebu Talib; “Yer ve gök ehlinin övgüsünden dolayi onun ismini Ahmed koydum.” der.(4) iste bundan dolayi Hz. Emir-ul Mü’minin Ali (a.s), Hz. Resulullah (s.a.v)’ýn iki ismi bulunan peygamberlerden olduðunu söylemistir.(5)

Peygamber (s.a.v) henüz daha dünyaya gelmeden babasinikaybetti; (6) dünyaya geldikten sonra da onu süt emmesi için Halime-i Sadiyye’ye emanet ettiler. ibn-i Sad’in yazdigina göre, Halime Hazreti kucagina alir almaz dösü sütle doldu; öyle ki, Peygamber ve Halime’nin açliktan uyumayan çocuðu da o sütten doydular.(7)

Peygamber (s.a.v) üç yasina kadar annesi Amine’nin de gözetimiyle süt annesi Halime’nin yaninda kaldi, daha sonra Mekke sehrine getirilerek annesine teslim edildi.

Peygamber (s.a.v) alti yasinda iken annesi Amine ve bakicisi Ümmi Eymen’le birlikte akrabalarini görmek için Medine’ye giderler. Bir ay Medine’de kaldiktan sonra Mekke’ye dönüste, Ebva denen yere (Cuhfe’den 37 km. uzak) ulastiklarinda Hazretin deðerli annesi vefat eder ve orada defnedilir. Ümmi Eymen Hz. Peygamber’i Mekke’ye getirir ve ceddi Abdulmuttalib’e teslim eder. Böylece Abdulmuttelib Hazretin sorumluluðunu üstlenmis olur.(8) Ama iki yil sonra Abdulmuttalib de dünyadan göçer.(9) Onun vasiyeti gereðince de, Hz. Ebu Talib kardesi oðlu Hz. Muhammed (s.a.v)’in sorumluðunu üstlenir.(10)

ibn-i Abbas’in naklettigine göre, Ebu Talib Hz. Peygamber ile öyle ilgileniyordu ki, gece ve gündüz ondan bir an olsun ayrilmýordu, onu kendi yaninda yatiriyor ve onun hakkinda kimseye güvenmiyordu.(11)

Hz. Resulullah (s.a.v) on iki yasinda iken (12) Ebu Talib’le birlikte sam’a yolculuða çikarlar. Bu yolculukta Buheyra isminde bir rahiple karsilasirlar. Buheyra, Hiristiyan alimlerinin en bilginlerindendi. Hz. Peygamber’i görür görmez, O’nun ahir-uz zaman Peygamberi olduðunu hemen anlar ve Ebu Talib’e dönüp söyle der: “Önceki semavi kitaplarda bu gencin peygamberligiyle ilgili haber vardýr.(13)

Hz. Resulullah (s.a.v), erginlik çagina kadar Hz. Ebu Talib’in evinde kalirlar ve ahlak, yigitlik, halkla geçinmek ve emanete riayet etmek bakimindan öyle bir yüce ahlak ve erdemlilik sergilerler ki halk ona “Emin” lakabini takarlar.(14)

Hz. Resulullah (s.a.v) yirmi yasinda iken “Hilf-ul Fodul” antlasmasina katilmistir. Bu antlasma, Beni Hasim, Beni Zühre ve Beni Temim arasinda yapilan insani deðerleri önemseyen bir anlasma idi. Bu antlasma gereðince mazlumlarin haklari zorbalardan alinacak ve gereken yardimlar onlardan esirgenmeyecekti.(15)

Hz. Hatice asaletli ve serveti olan bir kadindi. Hz. Hatice erkekler vasitasiyla ticaretle uðrasiýyordu. Resulullah,in doðru konusan ve emin biri olduðunu öðrenince, Hazrete, kölesi Meysere ile birlikte ticaret yapmak için sam’a gitmesini ve diðer tacirlerden daha fazla pay almasini önerdi. Hz. Resulullah (s.a.v) Hatice’nin bu önerisini kabul ederek onun mali ile sam’a doðru yola çiktilar. O memlekette mallarini satip islerini bitirdikten sonra Mekke’ye döndüler. Mekke’de de oradan getirdikleri mallari satip öncekilere oranla iki kat veya daha fazla kar elde ettiler. Üstelik Meysere de yol boyunca Resulullah’dan gördüðü hareket ve davranislari Hatice’ye anlatti.

Bunun üzerine, Hatice, birisi vasitasila Resulullah’a söyle bir mesaj gönderdi: “Ey amca oðlu, aramizda akrabalik bagi oldugundan kavmin arasinda yüce seref ve nesebe sahip bulunduðundan, güvenilir, iyi huylu ve doðru konusan olduðundan dolayi seninle evlenmeye gönüllüyüm.”

Hatice’nin bu evlenme teklifi öyle bir zamanda oldu ki, Hatice o zamanlar nesep açisindan en köklü, seref ve mal bakimindan da bütün kadinlarin en üstünü idi; herkes onunla evlenmek istiyordu, ama o hiç kimseyi kabul etmiyordu.(16)

Resulullah (s.a.v) Hz. Hatice’nin bu evlenme teklifini kabul ederek amcalarini onu istemeye gönderir ve böylece bu mübarek vuslat gerçeklesmis olur .(17)

Resulullah (s.a.v) evlendigi zaman yirmi bes yasinda idiler. (18) Ýbn-i Abbas ve bir grup diðer bilginlerin sözüne göre, Hz. Hatice de yirmi sekiz yasinda idi.(19)

Hz. Peygamber (s.a.v)’in Hz. Hatice ile evlenmesinden ikisi erkek, dördü kiz olmak üzere toplam alti çocuðu olmustur. Erkeklerin isimleri: Kasim ve Tahir; kizlarin isimleri ise Ümmi Gülüsüm, Rukayye, Zeynep ve Fatima’dir.(20)

Hatice-i Kübra (a.s) Resulullah (s.a.v) ile ortak yasantisinda çok fedakarliklar yapmistir. O, bütün mal ve servetini aziz esinin ihtiyarina birakmis ve bütün kadinlardan önce Hz. Resulullah’a iman etmistir. Resulullah (s.a.v) onun hakkinda söyle buyurmustur:

“O, insanlar kafir olduðunda bana iman etti, halk beni tekzip ettiðinde o beni tasdik etti, halk beni mahrum biraktignda o kendi maliyla bana yardimda bulundu.”(21)

Hz. Resulullah’ýn yasantisinin en hassas dönemi, 40 yasina girdiði dönemdir. Zira Hazret bu yasta Receb’in 27. günü (M. 610) peygamberliðe seçilmiþtir.(22) O zamandan itibaren üç yil boyunca halki gizlice islam’a davet etmiþtir. (23) Hz. Resulullah’a ilk iman eden Emir-ul Mü’minin Hz. Ali olmustur. (24) Ondan sonra da Hz. Hatice iman etmistir.

Bi’setin üçüncü yilinda Resulullah (s.a.v), halki açikça islam’a davet etmeye mamur kilindi. Bu emir gereði önce kendi yakinlarini misafirliðe davet edip onlara þöyle buyurdu:

“Allah Teala beni, sizi O’na davet etmeye emretmistir. içinizden kim beni tasdik edip, bu iste bana yardimci olursa, sizin aranizdaki kardesim, vasim ve halifem olacaktir.” (25)

Teberi’nin yazdigina göre, bu toplantýda Hz. Ali, Peygamber’e yardimci olacagini ilan eden tek sahis oldu. Peygamber (s.a.v) de oradakilere söyle buyurdu:

“Bilin ki, bu sahis, benim sizin aranizdaki kardesim, vasim ve halifemdir; onun sözlerini dinleyin ve emirlerine itaat edin.” (26)

Resulullah (s.a.v) akrabalarini islam’a davet ettikten sonra, halkin da putlarini birakip sadece Allah’a ibadet etmelerini istedi. Bu söz onlara çok agir geldi; az bir grup hariç, hepsi Hazretle düsman olmaya basladýlar. O kritik anda, Mekke’nin büyüðü ve Peygamber’in amcasý olan Hz. Ebu Talib, kardesi oðlunun yardimina kostu ve onu yalniz birakmayacagina dair yemin etti.(27) Gerçekten öyle de yapti. Hz. Ebu Talib, hayatta olduðu müddetçe Kureys, Hz. Peygamber’i fazla incitemedi.

Kureys büyükleri, Hz. Ebu Talib’in varligiyla Hz. Peygamber’i tam baski altina alamadiklarini görünce, yeni Müslüman olanlari eziyet ve iskence etmeye basladilar. Peygamber (s.a.v), Müslümanlarýn Kureys’in zulüm ve eziyetinden kurtulmalari için onlara Habesi’ye hicret etmeleri için izin verdi.

Bi’setin altinci yilinda, Mekke müþrikleri, Peygamber (s.a.v)’i öldürme karari aldilar. Bu yüzden Hz. Muhammed (s.a.v)’i kendilerine teslim etmedikçe, Beni Hasim’le muamele yapmayacak ve onlardan evlenmeyeceklerine dair kendi aralarýnda bir antlasma imzaladilar. Bu antlasmayi bir deri sayfaya yazip Ka’be’nin duvarina astilar. Beni Hasim de canlarini korumak için Peygamber (s.a.v) ile “si’b-i Ebu Talib” deresine sigindilar; üç yil boyunca orada kaldilar. Üç yil sonra Allah Teala Peygamberine, antlasmayi “Allah” lafzi hariç, karincalarin yedigini haber verdi. Hz. Ebu Talib bu haberi Kureyslilere iletti ve onlara; “Eðer Muhammed’in söyledikleri doðru çikarsa ne yaparsiniz?” diye sordu. Onlar da: “Artik el çekeriz” dediler. Kureysliler Ka’be’ye gidip oraya astiklari antlasmanin “Allah” lafzi hariç karincalar tarafindan yenildiðini görünce, kendi antlasmalarindan vazgeçtiler. Bi’setin onuncu yilinda vuku bulan bu olay neticesinde Mekke halkindan bir çok kimseler islamiyet’i kabul ettiler. Böylece Beni Hasim si’bi Ebu Talib’den disari cikabildi.(28)

Peygamber (s.a.v) bi’setin onuncu yilinda iki büyük yardimcisi olan Hz. Ebu Talib ve Hz. Hatice’yi kaybetti, (29) bu iki büyük sahsiyetin ölümü Hazrete çok agir geldi, bundan dolayi o yilin ismini “Hüzün yili” koydu.(30)

imam Zeyn’ul- Abidin (a.s) þöyle buyurmustur:

“Resulullah (s.a.v), Ebu Talib ve Hatice’yi kaybettiðinde artik Mekke’de kalmasi güçlesmisti... Allah Teala bundan dolayi Hz. Peygamberin, Mekke’de yardimcisi olmadigindan  orayi terk edip Medine’ye doðru hareket etmesini emretti”(31)

Hz. Ebu Talib dünyadan göçtükten sonra Kureysin peygambere eziyeti gittikçe fazlalasti, Hazrete defalarca ihanet edip O’nun canina kiymak istediler. (32)

Mekke müsrikleri, bi’setin on üçüncü yili “Dar’un Nedve” denilen bir yerde toplanip Hz. Peygamberi öldürme karari aldilar. Bu karara göre çesitli kabilelerden olusan gençler hep birlikte Hazrete saldiracak ve kimin tarafindan öldürüldüðü bilinmeyecekti. (33)

Hz. Peygamber (s.a.v), ilahi vahiyle bu komplodan haberdar oldu ve geceleyin Mekke’den ayrilarak Medine’ye doðru yola çýktý. Emir’ul- Mü’minin Hz. Ali de Peygamber (s.a.v)’in canini korumak için O’nun yataginda yatti. (34)

Peygamber (s.a.v), Rabi-ul Evvel ayinin ilk günü Mekke’den ayrildi ve ayni ayin on ikinci günü Medine’nin yakinlarinda olan “Kuba” denilen yere vardi ve orada yaklasik on gün Hz. Ali’yi bekledi. (35)

Bu müddet içerisinde de Kuba camisiniyaptirdi. Daha sonra Hz. Ali’nin gelmesiyle Medine’ye tesrif buyurdular .

Hz. Peygamber’in hicreti ardindan Mekke Müslümanlari da yavas-yavas Medine’ye hicret etmeye basladilar. Peygamber (s.a.v), Muhacir ve Ensar (Medine halki) arasindaki samimiyet bagini güçlendirmek için onlarin aralarinda kardeslik bagi olusturdu.

Peygamber (s.a.v), bu tesebbüsü ile Medine’de islami bir toplum olusturmus ve Muhacirlere yardim için de uygun bir zemin hazirlamisti.

Bu küçük islam toplumunun kurulusundan daha on dokuz ay geçmemisken Müslümanlarla Mekke müsrikleri arasinda savas atesi tutustu. ilk önemli savas

 Bedir savasiý idi, onun pesi sira Uhud, Handek, Hayber,Tebuk vb....savaslar da vuku buldu.

Peygamber (s.a.v)’in savaslari iki çesittir; birincisi, kendisinin katildigi  savaslardir, bu savaslara “Gazve” denilir. Digeri ise kendisinin katilmadigi savaslardir, bu savaslara da “Seriyye” deniliyor. Gazvelerin sayasinin  28, seriyyelerin sayisinin  ise 38 tane oldugunu söylemislerdir. (36) Bunca savas, dokuz yildan az bir zamanda vuku bulmustur.

Bu gazve ve seriyyeler, Müslümanlarin Hicaz topraklarinda azamet ve güçlerinin asikar olmasina ve bir çok Arap kabilelerinin Hz. Peygamberle baris antlasmalari imzalamalarina sebep oldu.

Bu antlasmalarin en önemlisi, Hudeybiye antlasmasi idi. Hz. Peygamber bu antlasmayi, hicretin altinci yilinda Mekke müsrikleriyle yapti. Bu antlasma, Hicaz topraginda nispi bir emniyet ve huzurun olusmasina yol açti ve diger topraklarda da islam’in yayilmasina ortam hazirladi.

Peygamber (s.a.v), hicretin yedinci yilinda islam’in genis bir sekilde yayilmasini saglamak için bir çok mektuplar yazmis ve bu mektuplari iran, Rum, Habes, Misýi, Yememe, Bahreyn vb. ülkelerin kirali ve padisahlarina göndererek kendi mesajini onlara iletmistir. (37) Hazret bu mektuplarda onlari islam’a davet ediyordu. Bu vesileyle Hz. Peygamber’in cihani risaleti dünyanin her tarafina bildirilmis ve böylece islam’in mesaji uzak memleketlere de ulasma imkanini bulmustur.

Hicretin sekizinci yilinin Ramazan ayinda Mekke sehri Peygamber tarafýndan fethedildi. (38) Resulullah (s.a.v) ordusuyla birlikte savakmaksizin Mekke sehrine girdi, ilk tesebbüsünde Mekke halkinin hepsini affetti ve Kabe’de bulunan üç yüz altmis putu oradan temizledi (39) ve sonra minbere çikip söyle buyurdu:

“Ey insanlar! Allah Teala cahiliyye tekebbürünü ve atalarla övünmeyi sizin aranizdan temizledi. Bilin ki siz Adem’densiniz, Adem de balçiktandir. Bilin ki, Allah’ýn en iyi kullari O’ndan korkan ve günah islemeyendir.” (40)

Resulullah (s.a.v), Mekke’de kisa bir müddet kaldiktan sonra Medine’ye doðru hareket etti. Bir kaç aydan sonra, Rum ordusunun islam ülkelerine saldirip o topraklarda ilerlemeyi amaçladiklarini ögrendi. Hazret bu haberi ögrenir ögrenmez islam ordusunun, Rum ordusuna karsi koymak için sam sinirlarina doðru hareket etmelerini emretti, kendisi de ordunun komutanligi üzerine aldi. Uzun bir mesafeyi kat ettikten sonra, Hicretin dokuzuncu yilinin saban ayinda sam sinirinda bulunan Tebuk topraklarina ulastilar. Ama Rumlulardan hiçbir eser yoktu. Çünkü Rum ordusu, Hz. Peygamber’in komutanligindaki islam’in güçlü ordusunun hareketinden haberdar olmus ve Müslümanlar karsisinda yenilgiye uðramak korkusundan aldiklari kararlarindan vazgeçmislerdi.

Resulullah (s.a.v) düsman tehlikesinin olmadigini görünce, ordunun Medine’ye dönmesini emretti. “Tebuk” ismiyle meshur olan bu gazve, Hz. Peygamber’in en son gazvesi sayilmaktadir.

Hz. Peygamber (s.a.v)’in Hicaz topraklarindaki en fazla muvaffakiyet elde ettigi yil, hicretin dokuzuncu yilidir. Çünkü o yilin hac merasiminde müsriklerden beraat ilan edildi. (41) Bu önemli mesele, Kurban Bayraminda Emir’ul- Mü’minin Hz. Ali (a.s) vasitasýila düsmanlara duyuruldu ve onlara, islam’a karsi tavirlarini belirlemeleri için dört ay mühlet verildi. Bu beraatin ilani neticesinde çesitli kabilelerin elçileri Medine’ye doðru akin etmeye basladilar. Hepsi Hz. Peygamber’in huzuruna gelip islam’i kabul ettiklerini veya islam’in  siginaginda yasamalari için cizye ödemeye hazir olduklarini ilan ettiler.

O yil çok fazla elçinin Medine’ye akin etmesinden dolayi o yila “Amm’ul- Vefud” (elçiler yili) ismini vermislerdir. Böylece puta tapma adet ve geleneði Hicaz topragindan silinmis ve yerine tevhit dini yerlesmistir.

Resulullah (s.a.v), hicretin onuncu yilinda hac amellerini yapmak için Mekke’ye yolculuk yapmaya hazirlandi. Müslümanlar da bu haberi duyunca, hac amellerini doðru bir sekilde kamil olarak öðrenmek için yolculuða hazirlandilar. Resulullah (s.a.v) Zilkade ayinin sonuna dört gün kala Medine’den ayrildi, Zilhacce’nin dördüncü günü ise Mekke’ye vardi. (42) Hac amellerini yaptiktan sonra Müslümanlarla birlikte o sehirden ayrildi ve Medine’ye doðru yola koyuldu. Yüz yirmi bin civarinda olan hac kervani “Cuhfe” denilen yere yetistiginde, Hz. Peygamber tarafindan kervanin durdurulmasi emredildi. Hazret namazini kildiktan sonra Gadir-i Hum kenarinda bir hutbe okudu sonra Hz. Ali’nin elinden tutarak yüksek bir sesle söyle buyurdu:

“Ben kimin mevlasi (efendisi) isem Ali de onun mevlasidir. Allahim, ona yardim edene sen de yardim et, onu yalniz birakani sen de yalniz koy...” (43)

Bu vakýa, Zilhacce’nin on sekizinci günü vuku buldu. Hz. Peygamber’in halife tayin etme isi bir kaç defa çesitli yerlerde tekrarlanmistir.

Hz. Peygamber (s.a.v) Haccet’ul- Veda yolculuðundan sonra, ömrünün son günlerini yasiyordu, nihayet hicretin on birinci yili Sefer ayinin yirmi sekizinde fani dünyadan ayrilip ebedi yurda göç etti. (44)

Peygamber (s.a.v)’in Hatice’den alti çocugu vardi, onlarýn isimlerini daha önce zikrettik. Mariye’den de ibrahim isminde bir oðlu vardi. Hazretin, Fatima (a.s) hariç bütün evlatlari kendi hayati döneminde vefat ettiler. (45) Hz. Peygamber’in nesli, Hz. Fatýma’dan devam etti.



HZ. PEYGAMBER’LE  ILGILI  KISSALAR

1

- iki Melegin Haline Gülüyorum

 Bir gün Resulullah (s.a.v) gülümseyerek göðe bakiyordu, bir adam Hazretin gülmesinin sebebini sorunca, Resulullah (s.a.v) söyle buyurdular: “Evet göge bakiyordum, iki meleðin hali beni güldürdü, onlar kendi yerinde ibadetle mesgul olan mü’min bir kulun gece gündüz yaptigi ibadetlerinin mükafatini yazmalari için yeryüzüne indiler, fakat onu, hasta olduðundan dolayi ibadetgahinda bulamayinca, göge çikip, Hak Teala’ya söyle arz ettiler: “Ey Rabbimiz! Biz o mü’min kulun ibadetini yazmak için her zamanki gibi onun ibadetgahina gittik, fakat onu orada bulamadik, hastalik yatagina düsmüstü.”

Allah Teala, o meleklerin cevabinda söyle buyurdu: “O mü’min kul, hastalik yataginda oldugu sürece, her gün ibadetgahinda oldugu zaman ona yazdiginiz her günün sevabi miktarinca ona sevap yazin. Hastalik yataginda oldugu müddetçe onun hayir amellerinin mükafati bana aittir; onun mükafatini ben vereceðim.” (46)

2- Siraya Riayet Edin

Hz. Ali (a.s) söyle buyuruyor: “Bir gün Hz. Resulullah (s.a.v) ayaklarinin üzerine yorgan örtmüs ve istirahata çekilmiþti. Bu arada Hasan su istedi. Resullullah (s.a.v) hemen yerinden firladi ve devemizden bir kaba biraz süt sagip onu Hasan’a (a.s) verdi. Bunu gören Hüseyin (a.s) yerinden firlayip sütü almak istedi. Ama Resulullah (s.a.v) ona mani olup sütü Hasan’a verdi. Bu arada durumu seyretmekte olan Fatime: “Ya Resulellah! Güya Hasan’i daha çok seviyorsun” dedi. Resulullah cevaben buyurdular ki: “Hayir öyle degildir. Benim Hasan’i savunmamin sebebi, öncelik onun hakki oldugu içindir. Çünkü O, daha önce su istemisti, siraýi riayet etmek gerekir. Yoksa kiyamet günü ben, sen, bu ikisi ve su yerde yatan (Ali) hepimiz bir mekanda olacagiz” buyurdu. (47)

3- Rahmetmeyene Rahmolunmaz

Ebu Hureyre dedi ki: Resulullah (s.a.v)’in huzurunda bulunuyorduk. Bu arada Hazret durmadan henüz küçük yasta olan Hasan ve Hüseyin’i öpüyordu. Hazret’in bu hareketini gören Uyeyne: “Ya Resulullah (s.a.v), benim on çocugum vardir. Ben simdiye kadar onlarin hiçbirini asla öpmemisim” dedi. Hazret bu sözü duyunca çok sinirlendi, öyle ki çehresinin rengi degiþti ve: “ Kim rahmetmezse, ona rahmolunmaz; eger Allah rahmeti kalbinden almissa, benim sana yapacak bir seyim yoktur; kim, küçüklerimize rahmetmez, büyüklerimizi de saymazsa, o bizden degildir” (48) buyurdu.

4- Resulullah (s.a.v)’in Aglamasi

Resulullah (s.a.v) Ümmi Seleme’nin evinde bulunduðu bir gece yarisi uykudan kalkip evin karanlik bir kösesinde dua ve aglamakla (Allah’a yalvarip yakarmakla) mesgul oldu. Ümmi Seleme, Resulullah (s.a.v)’i yataginda görmeyince, kalkip onu aramaya koyuldu. Bir de bakti ki Resulullah (s.a.v), evin karanlik bir kösesinde durup ellerini göge kaldirmis, aglayarak Allah’a söyle yalvarip yakariyor:

“Allah’im! Bagisladigin nimetleri benden esirgeme. Beni, düsmanlarin gülmüs vesilesi kilma, kiskançlari bana musallat etme.

Allah’im!Beni kurtardigin kötülük ve çirkinliklere geri çevirme.

Allah’im! Beni hiçbir zaman ve hiçbir an kendi basima birakma; kendin beni herseyden ve her afetten koru.”

Ümmi Seleme Resulullah (s.a.v)’in bu durumunu görünce, aglayarak kendi yerine döner. Resulullah (s.a.v) Ümmi Seleme’nin aglama sesini duyunca, ona doðru gidip aglamasinin sebebini sorur.

Ümmi Seleme:

“Ya Resulullah! Senin aglaman beni aglatti. Sen neden agliyorsun? Siz Allah katinda olan onca büyük makam ve yakinliginiza ve Allah’in geçmis ve gelecek bütün kusurlarinizi affetmesine ragmen Allah’tan böyle korkuyor, sizi düsmanlarin gülüs vesilesi kilmamasini, kurtardigi kötülük ve çirkinliklere geri çevirmemesini, bir an bile kendi basiniza birakmamasini istiyorsunuz, o halde vay bizim halimize!” der.

Resulullah (s.a.v) onun cevabinda:

“Nasil korkmayayim, nasil aglamayayim, nasil kendi akibetimden endiselenmeyeyim, nasil kendi makam ve mevkime güveneyim! Oysaki Allah Teala, Hz. Yunus’u bir an kendi haline birakti ve onun basina, gelmemesi gereken seyler geldi!”buyurur.(49)

 5- Allah Beni Zulmetmek için Göndermemistir

- Emir-ül Mü'minin Hz. Ali (a.s) söyle buyurmustur: "Bir Yahudi'nin Resulullah (s.a.v)'den bir kaç dinar alacagi vardi, Hazret'ten o parayi istedi. Resulullah (s.a.v); "Ey Yahudi! simdi yanimda sana verecek bir param yoktur." buyurdu. Yahudi; "Ey Muhammed! Parami vermedikçe senden ayrilmayacagim!" dedi. Resulullah (s.a.v) cevaben; "Bu durumda ben de seninle birlikte otururum!" buyurdular.

Resulullah (s.a.v) onunla birlikte oturdu; öyle ki ögle, ikindi, aksam, yatsi ve sabah namazlarini da orada kildi. Resulullah (s.a.v)'in ashabi o Yahudi'yi tehdit etmeye basladilar. Resulullah (s.a.v) onlara bakip söyle buyurdu: "Onunla ne isiniz vardir?" Ashap: "Ey Resulullah! Bu Yahudi seni hapsetmistir!" Resulullah (s.a.v) onlarin cevabinda; "Allah Teala beni, bir zimmi veya baska birisine zulüm yapmak için mebus etmemistir." buyurdular.

Gün yükseldiginde o Yahudi adam söyle dedi: "Allah'tan baska bir ilah olmadigina ve Muhammed'in de O'nun kulu ve elçisi olduguna sehadet ediyorum; malimin bir sati (yarisi) Allah yolu içindir. Allah'a andolsun ki, sana karsi böyle davranmam, sirf senin Tevrat'taki vasfini sende görmem içindi. Ben senin Tevrat'taki vasfini okumustum. Onda söyle yazilmisti: "Abdullah oglu Muhammed Mekke'de dünyaya gelecektir, Teybe'ye (Medine'ye) hicret edecektir, sert ve kati kalpli degildir, sövüþ etmez ve çirkin söz agzina almaz." Ben Allah'tan baska bir ilahin olmadigina, senin de O'nun elçisi olduguna sehadet ediyorum. Bu benim malimdir, Allah nerede emretmisse, onu orada harca." (50)

6- Âmanin Yaninda Hicabi Korumak!

Ümmi Seleme söyle diyor:

Peygamber (s.a.v)’in huzurunda idik. Meymune isminde olan hanimlarindan birisi de orada idi. Bu esnada âma (kör) olan Ýbn-i Ümmi Mektum Resulullah’in huzuruna geldi. Resulullah (s.a.v) bana ve Meymune’ye: “Ýbn-i Ümmî Mektum’un karisisinda hicabinizi (kendinizi) koruyun.” buyurdu.

“Ya Resulullah! O âma degil midir, hicapli olmamizin ne anlami vardir?” dedigimizde de söyle buyurdular:

“Siz de mi körsünüz? Siz onu görmüyor musunuz?”(51)

7- Kötü Ahlak Kabir Azabina Sebep Olur

imam Sadik (a.s) soyle buyuruyor:

“Sa’d bin Muaz’in ölüm haberini Resulullah (s.a.v)’e verdiklerinde, Hazret kalkip ashabiyla birlikte onun evine gittiler. Resulullah’in emri ile Sa’d’a gusül verdiler. Gusül islemi bitinceye kadar Hazret kapi önünde ayakta bekledi. Gusül, henut ve kefenleme isleminden sonra onu bir tabuta birakip defnetmek için kabristana götürdüler.

Cenazeyi tesyi ederken Hz. Resulullah (s.a.v) ayak yalin ve abasiz olarak hareket ediyordu, kabrin yakinina ulasana dek bazen tabutun sag bazen de sol tarafini tutuyordu. Hz. Resulullah (s.a.v)’in bizzat kendisi kabrin içine girip cenazeyi kabre birakti; tas, tugla ve diger seylerin getirilmesini emretti. Bizzat kendisi iyice cenazenin üzerini kapatiyor ve: “Ben onun yakinda çürüyecegini biliyorum; ama Allah, kulu bir is yaptiginda onu saglam yapmasini sever” buyuruyordu. Daha sonra mübarek elleriyle onun üzerine toprak döküp, güzelce mezarini düzlediler.

Bu esnada Sa’d’in annesi kabrin kenarýna gelerek: “Ey Sa’d ! Cennet sana kutlu olsun” dedi.

Hz. Resulullah (s.a.v) bu sözü ondan duyar duymaz söyle buyurdular ki: “Ey Sa’d’in annesi !Sus! Allah’dan taraf bu kadar kesin ve yakin ile konusma. simdi Sa’d kabir azabina duçar olmustur ve bundan dolayi eziyet görmektedir.”

Daha sonra Hazret orada bulunanlarla birlikte mezarligi terkedip, geri döndüler. Bu arada halk Hazrete: “Ya Resulellah ! Sa’d için yaptigin isleri, simdiye kadar hiç kimseye yaptigini görmedik. Ayak yalin, abasiz onun cenazesini tesyi ettiniz; tabutun bazen sag bazen de sol tarafindan tutuyordunuz !” dediler.

Hz. Resulullah (s.a.v) onlara:

“Melekler de abasiz ve ayakkabisiz idiler; ben de onlara uydum” cevabini verdi. Halk: “Bazen tabutun sagindan, bazen de solundan tutuyordunuz” dediler. Hazret: “elim Cebrail’in elinde oldugundan dolayi o tabutun neresinden tutuyorduysa, ben de o tarafindan tutuyordum” buyurdu.

Halk bu sözleri duyunca:

“Ya Resulellah ! Sa’din cenazesine gusül verilmesini emrettiniz, bizzat kendiniz ona namaz kildiniz, mübarek ellerinizle onu kabre biraktiniz, kabri kendi elinizle düzelttiniz, bütün bunlara ragmen, yine de: “Kabir Sa’d’i sikti” buyurdunuz.

Hz. Resulullah (s.a.v) cevaben: “Evet, kabir azabina duçar oldu. Çünkü o, evinde kötü ahlakli idi, kabir azabi bundan dolayi idi” buyurdular. (52)

8- Bereketli On iki Dirhem

Hz. Ali (a.s), Hz. Peygamber-i Ekrem (s.a.v) tarafindan bir gömlek almak için pazara gitmekle görevlendirilir. Hz. Ali (a.s) pazara gidip on iki dirheme bir gömlek alarak eve döner. Bu arada Hz. Resulullah (s.a.v) ile Hz. Ali (a.s) arasinda söyle bir diyalog geçer:

Hz. Resulullah (s.a.v): “Bu gömlegi kaça aldin?”

Hz. Ali: “On iki dirheme.”

Hz. Resulullah (s.a.v): “Bu gömlegi pek sevmedim, bundan daha ucuzunu istiyorum. Acaba satici bunu geri almaya hazir olur mu?”

Hz. Ali (a.s) diyor; bunun üzerine, gömlegi alip çarsiya döndüm, Hz. Peygamber’in istegini saticiya ilettim, saticida kabul etti. Parayi alip Hz. Peygamber (s.a.v)’in yanina döndüm. Bir gömlek almak için Hz. Resulullah (s.a.v) ile birlikte pazara dogru hareket ettik. Yolun yarisinda Hz. Resulullah (s.a.v)’in gözü, aglayan bir cariyeye ilisti. Hz. Resulullah (s.a.v) onun yanina gidip; “Neden agliyorsun?” diye sordu. Cariye: “Ev sahibi bana dört dirhem verdi, bir seyler almak için beni çarsiya gönderdi. Fakat ben parayi nasil kaybettigimi bilemiyorum, simdi eve dönmekten korkuyorum” dedi.

Hz. Resulullah (s.a.v) on iki dirhemden dört dirhemi cariyeye verdi ve; “istedigin seyleri al ve eve dön” buyurdular.

Hz. Resulullah (s.a.v) da Allah’a sükredip pazara doðru hareket etti; pazardan dört dirheme bir gömlek alip giydi, Allah’a hamdederek eve dogru yola koyuldu. Bu arada yol üzerinde bir çiplagi görünce, gömlegini çikarip ona verdi ve tekrar çarsiya geri döndü, geriye kalan dört dirheme bir gömlek alip giydi ve eve dogru hareket etti. Yolun yarisinda yine ayni cariyeyi üzüntülü ve saskin bir halde gördü. Bunun üzerine; “Neden evinize gitmedin?” diye sordu.

Cariye: “Ya Resulellah ! Gecikmisim, beni dövmelerinden korkuyorum” dedi.

Resulullah: “Gel birlikte gidelim, evinizi bana göster ben suçundan geçmeleri için araci olurum” buyurdu.

Hz. Resulullah (s.a.v) o cariye ile birlikte yola koyuldu. Evlerine yetistiklerinde cariye; “iste bu bizim evdir” dedi.

Hz. Resulullah (s.a.v) kapinin arkasindan yüksek bir sesle; “Ey ev sahibi! Selam’un- aleykum” diye seslendi; ama bir cevap gelmedi. Hazret ikinci kez selam verdi, yine bir cevap duyulmadi. Üçüncü kez bir daha selam verdiginde, “Aleyke’s- selam ya Resulellah ve rahmetullahi ve berekatuh” diye cevap verdiler.

Hz. Resulullah (s.a.v): “Neden ilk ve ikinci defada cevap vermediniz? Acaba benim sesimi duymadiniz mi?” buyurdular.

Ev Sahibi: “Hayir, ilk defasinda duyduk, senin oldugunu bile anladik” dedi.

Hz. Resulullah (s.a.v): “ Öyleyse neden geç cevap verdiniz?”

Ev sahibi: “Senin sesini bir kaç defa duymak istedik.”

Hz. Resulullah (s.a.v): “Sizin bu cariyeniz gecikmistir, onu muahaza etmemeniz (cezalandirmamaniz) için size rica etmekten ötürü buraya geldim.”

Ev sahibi: “Ya Resulullah! Sizin mübarek ayaginizin hürmetine bu cariye artik simdiden azattir (hürdür).”

Daha sonra Hz. Resulullah (s.a.v) kendi kendisine: “Allah’a sükür, ne de bereketli on iki dirhemdi! iki çiplagi örttü, bir köleyi de azat etti” buyurdular.(53)

9- Ya Resulellah! Bana Tavsiye Et!

Hz. Ali (a.s) söyle diyor:

Bir sahis Resulullah (s.a.v)’in huzuruna gelerek Hazretin kendisine tavsiye etmesini istedi. Hz. Resulullah (s.a.v) ona söyle tavsiye ettiler:

“Benim sana tavsiyem sudur ki; parçalansan, atese atilip yakilsan bile, Allah’a sirk kosma.

Annene ve babana eziyet etme; eger dünyadan göçmeni bile emretseler öyle yap.

ihtiyacindan fazla kalan malini dini kardesinin ihtiyarina birak.

Müslüman kardesinle karsilastiginda açik yüzlü ol.

Halka ihanet etme.

Gördügün her Müslümana selam ver.

insanlari islam’a davet et.

Bil ki, her sorunu çözmenin (sikintisi olanin sikintisini gidermenin), Hz. Yakub’un ogullarindan bir köleyi azat etmek kadar sevabi vardir.

Bil ki, sarap ve her sarhos edici sey de haramdir.”(54)

10- Yetimler için Aglamak

Uhud savasinda islam savasçilarindan çogu sahadete eristi, Hz. Hamza da o savasta sehit düstü, hatta Hz. Peygamber (s.a.v)’in sehit oldugu bile sâyi oldu.

Savas sona erdikten sonra, Medine kadinlari Uhud’a dogru hareket edip Peygamber (s.a.v)’in istikbaline kostular; herkes kendi sehitlerini birakip Hz. Peygamber’i sorup ariyorlardi.

Bu arada Cehs’in kizi Zeynep Hz. Peygamber (s.a.v) ile karsilasti ve aralarinda söyle bir diyalog geçti:

Hz. Peygamber- “Sabirli ve tahammülü ol!”

Zeynep- “Ne için?”

Hz. Peygamber- “Kardesin Abdullah’in sahadetinden dolayi.”

Zeynep- “sahadet onun için kutlu ve mübarek olsun!”

Hz. Peygamber- “Sabret!”

Zeynep- “Ne için?”

Hz. Peygamber- “Dayýn Hamza’nýn þahadetinden dolayý.”

Zeynep- “Bizim hepimiz Allah’tanýz ve hepimiz O’na döneceðiz, þahadet makamý ona mübarek olsun!”

Hz. Resulullah (s.a.v) biraz durduktan sonra Zeyneb’e dönerek þöyle buyurdu:

- “Sabýrlý ol!”

Zeynep – “Þimdi ne için?”

Hz. Resulullah - “Eþin Mus’ab bin Umeyr’in þahadetinden dolayý.”

Zeynep bu sözü duyunca, can yakýcý bir þekilde yüksek bir sesle aðlayýp sýzlamaya baþladý. Bunu gören Hz. Resulullah: “Hiçbir kimse, kocanýn karýsýnýn kalbinde olan yerini alamaz” buyurdu.

Bu arada Zeynep; “Neden kocan için böyle aðlýyorsun?” diyenlere þu cevabý verirdi: “Aðlamam kocam için deðildir. Çünkü o Peygamber (s.a.v)’in yanýnda þahadet makamýna eriþmiþtir. Beni aðlatan çocuklarýmýn öksüz kalýþýdýr” (55)

11- Dostlarla Müdara

Ebu Hureyre þöyle diyor:

Hz. Resulullah (s.a.v) (bir gün) oturduklarý halde birden diþleri görülür bir þekilde güldüler. Gülmesinin sebebini sorduðumuzda þöyle buyurdular:

“Ümmetimden iki kiþi gelip Allah Teala’nýn huzurunda duracaklar; onlardan biri diyecek ki: “Allah’ým ! benim hakkýmý ondan al!” Allah Teala buyuracak ki: “Kardeþinin hakkýný ver !” Borçlu adam arz edecek ki: “Allah’ým ! Benim iyi amellerimden bir þey kalmamýþtýr (ona verecek dünyevi bir malým da yoktur).” Hak sahibi de diyecek ki: “Ey Rabbim! Öyleyse benim günahlarýmdan yüklensin!”

Sonra Hz. Resulullah (s.a.v)’in mübarek gözlerinden yaþlar boþanarak þöyle buyurdular:

“O gün (kýyamet günü) öyle bir gündür ki insanlar, günahlarýnýn baþka bir kimseye yüklenmesine ihtiyaç duyarlar. Allah Teala hakkýný isteyen kimseye þöyle buyurur: “Gözlerini çevir, cennete doðru bir bak, ne görüyorsun?” O zaman baþýný kaldýrýp güzel nimetleri görünce hayretle; “Allah’ým ! Bunlar kimin içindir?” diyecektir.

Allah Teala- “O hakkýn deðerini bana veren kimse içindir.”

Hak sahibi – “O hakkýn deðerini kim sana ödeyebilir?”

Allah Teala - “Sen.”

Hak sahibi – “Ben nasýl ödeyebilirim?”

Allah Teala - “Ondan geçmenle (hakkýný baðýþlamanla).”

Hak sahibi – “Allah’ým ! Ondan geçtim.”

Daha sonra Allah Teala buyuracak ki: “Dini kardeþinin elini tut, birlikte cennete gidin !”

Bu esnada Resulullah (s.a.v) buyurdular ki: “Takvalý olun, birbirinizin arasýný bulun!” (56)

12- Çaba Veya Zengin Olmak Yolu

Ashaptan birinin durumu çok bozulmuþtu. Bu arada karýsý ona; “Resulullah (s.a.v)’ýn yanýna varýp bir þey istesen” dedi. Bunun üzerine o adam bir þey istemek için Hz. Peygamber’in yanýna gitti. Hazretin yanýna vardýðýnda Hz. Resulullah (s.a.v) onu görür görmez þöyle buyurdular:

“Kim bizden bir þey isterse veririz, kim de ihtiyaçsýz olmaya çalýþýrsa, Allah onu ihtiyaçsýz kýlar.”

Adamcaðýz Hz. Resulullah (s.a.v)’ýn bu sözünü duyunca, kendisinden baþkasýnýn kastedilmediðini anlar ve bir þey istemeden huzurlarýndan ayrýlýr; evine gelip durumu karýsýna anlatýr; ama ihtiyaç onu zorlar ve ikinci kez Hz. Resulullah’ýn huzuruna varýr; fakat Hazret’in yine ayný þeyi buyurduðunu görür ve bu olay üç defa tekrarlanýr.

Bunun üzerine komþusundan bir balta emanet alýp çöle çýkar, bir miktar odun toplayýp pazara getirir ve odunlarýný bir buçuk kilo arpaya satar; elde ettiði arpayý ekmek yaparak ailesiyle birlikte yerler. Ertesi sabah daha fazla odun getirir ve yýlmadan bu iþine devam eder; ilk önce bir balta satýn alýr; daha sonra elde ettiði kazançtan iki genç deve ve bir köle alýr; böylece durumu düzelip zenginleþir. Daha sonra Hz. Resulullah’ýn yanýna giderek baþýndan geçen macerayý Hazrete anlatýr. Hz. Resulullah (s.a.v) onun sözünü dinledikten sonra ona:

“Demedim mi kim, bizden bir þey isterse ona veririz, kim de ihtiyaçsýz olmaya çalýþýrsa, Allah onu ihtiyaçsýz kýlar?!” buyururlar.(57)

Resulullah (s.a.v), Fil yýlý Rabi’ul Evvel ayýnýn on yedisinde (M.570’de) Cuma günü þafak vakti Mekke þehrinde dünyaya geldi.(1) Resulullah (s.a.v)’in deðerli babasý, Abdullah bin Abdulmuttalip bin Haþim bin Abdumenaf’dýr. Deðerli annesi ise Veheb bin Abdumenaf’in kýzý Amine’dir. Görüldüðü gibi her iki þahsiyetin akrabalýk baðý Abdumenaf’da birleþiyor.

Hz. Peygamber’in mübarek ismini Ýlahi emir gereði Muhammed, (2) künyesini ise Ebu’l Kasým (3) koyuyorlar.

Ýmam Bakýr (a.s) buyurmuþlardýr ki, Hz. Peygamber doðumunun yedinci günü Hz. Ebu Talib, Hazretin dünyaya teþrifinden dolayý bir kurban keser ve akrabalarýný misafirliðe davet ederek þöyle der: "Bu Ahmed’in akikasýdýr.” Misafirler; “Onun ismini neden Ahmed koydun?” diye sorduklarýnda, ise Ebu Talib; “Yer ve gök ehlinin övgüsünden dolayý onun ismini Ahmed koydum.” der.(4) Ýþte bundan dolayý Hz. Emir-ul Mü’minin Ali (a.s), Hz. Resulullah (s.a.v)’ýn iki ismi bulunan peygamberlerden olduðunu söylemiþtir.(5)

Peygamber (s.a.v) henüz daha dünyaya gelmeden babasýný kaybetti; (6) dünyaya geldikten sonra da onu süt emmesi için Halime-i Sadiyye’ye emanet ettiler. Ýbn-i Sad’ýn yazdýðýna göre, Halime Hazreti kucaðýna alýr almaz döþü sütle doldu; öyle ki, Peygamber ve Halime’nin açlýktan uyumayan çocuðu da o sütten doydular.(7)

Peygamber (s.a.v) üç yaþýna kadar annesi Amine’nin de gözetimiyle süt annesi Halime’nin yanýnda kaldý, daha sonra Mekke þehrine getirilerek annesine teslim edildi.

Peygamber (s.a.v) altý yaþýnda iken annesi Amine ve bakýcýsý Ümmi Eymen’le birlikte akrabalarýný görmek için Medine’ye giderler. Bir ay Medine’de kaldýktan sonra Mekke’ye dönüþte, Ebva denen yere (Cuhfe’den 37 km. uzak) ulaþtýklarýnda Hazretin deðerli annesi vefat eder ve orada defnedilir. Ümmi Eymen Hz. Peygamber’i Mekke’ye getirir ve ceddi Abdulmuttalib’e teslim eder. Böylece Abdulmuttelib Hazretin sorumluluðunu üstlenmiþ olur.(8) Ama iki yýl sonra Abdulmuttalib de dünyadan göçer.(9) Onun vasiyeti gereðince de, Hz. Ebu Talib kardeþi oðlu Hz. Muhammed (s.a.v)’ýn sorumluðunu üstlenir.(10)

Ýbn-i Abbas’ýn naklettiðine göre, Ebu Talib Hz. Peygamber ile öyle ilgileniyordu ki, gece ve gündüz ondan bir an olsun ayrýlmýyordu, onu kendi yanýnda yatýrýyor ve onun hakkýnda kimseye güvenmiyordu.(11)

Hz. Resulullah (s.a.v) on iki yaþýnda iken (12) Ebu Talib’le birlikte Þam’a yolculuða çýkarlar. Bu yolculukta Buheyra isminde bir rahiple karþýlaþýrlar. Buheyra, Hýristiyan alimlerinin en bilginlerindendi. Hz. Peygamber’i görür görmez, O’nun ahir-uz zaman Peygamberi olduðunu hemen anlar ve Ebu Talib’e dönüp þöyle der: “Önceki semavi kitaplarda bu gencin peygamberliðiyle ilgili haber vardýr.(13)

Hz. Resulullah (s.a.v), erginlik çaðýna kadar Hz. Ebu Talib’in evinde kalýlar ve ahlak, yiðitlik, halkla geçinmek ve emanete riayet etmek bakýmýndan öyle bir yüce ahlak ve erdemlilik sergilerler ki halk ona “Emin” lakabýný takarlar.(14)

Hz. Resulullah (s.a.v) yirmi yaþýnda iken “Hilf-ul Fodul” antlaþmasýna katýlmýþtýr. Bu antlaþma, Beni Haþim, Beni Zühre ve Beni Temim arasýnda yapýlan insani deðerleri önemseyen bir anlaþma idi. Bu antlaþma gereðince mazlumlarýn haklarý zorbalardan alýnacak ve gereken yardýmlar onlardan esirgenmeyecekti.(15)

Hz. Hatice asaletli ve serveti olan bir kadýndý. Hz. Hatice erkekler vasýtasýyla ticaretle uðraþýyordu. Resulullah,ýn doðru konuþan ve emin biri olduðunu öðrenince, Hazrete, kölesi Meysere ile birlikte ticaret yapmak için Þam’a gitmesini ve diðer tacirlerden daha fazla pay almasýný önerdi. Hz. Resulullah (s.a.v) Hatice’nin bu önerisini kabul ederek onun malý ile Þam’a doðru yola çýktýlar. O memlekette mallarýný satýp iþlerini bitirdikten sonra Mekke’ye döndüler. Mekke’de de oradan getirdikleri mallarý satýp öncekilere oranla iki kat veya daha fazla kar elde ettiler. Üstelik Meysere de yol boyunca Resulullah’dan gördüðü hareket ve davranýþlarý Hatice’ye anlattý.

Bunun üzerine, Hatice, birisi vasýtasýyla Resulullah’a þöyle bir mesaj gönderdi: “Ey amca oðlu, aramýzda akrabalýk baðý olduðundan kavmin arasýnda yüce þeref ve nesebe sahip bulunduðundan, güvenilir, iyi huylu ve doðru konuþan olduðundan dolayý seninle evlenmeye gönüllüyüm.”

Hatice’nin bu evlenme teklifi öyle bir zamanda oldu ki, Hatice o zamanlar nesep açýsýndan en köklü, þeref ve mal bakýmýndan da bütün kadýnlarýn en üstünü idi; herkes onunla evlenmek istiyordu, ama o hiç kimseyi kabul etmiyordu.(16)

Resulullah (s.a.v) Hz. Hatice’nin bu evlenme teklifini kabul ederek amcalarýný onu istemeye gönderir ve böylece bu mübarek vuslat gerçekleþmiþ olur .(17)

Resulullah (s.a.v) evlendiði zaman yirmi beþ yaþýnda idiler. (18) Ýbn-i Abbas ve bir grup diðer bilginlerin sözüne göre, Hz. Hatice de yirmi sekiz yaþýnda idi.(19)

Hz. Peygamber (s.a.v)’in Hz. Hatice ile evlenmesinden ikisi erkek, dördü kýz olmak üzere toplam altý çocuðu olmuþtur. Erkeklerin isimleri: Kasým ve Tahir; kýzlarýn isimleri ise Ümmi Gülüsüm, Rukayye, Zeynep ve Fatýma’dýr.(20)

Hatice-i Kübra (a.s) Resulullah (s.a.v) ile ortak yaþantýsýnda çok fedakarlýklar yapmýþtýr. O, bütün mal ve servetini aziz eþinin ihtiyarýna býrakmýþ ve bütün kadýnlardan önce Hz. Resulullah’a iman etmiþtir. Resulullah (s.a.v) onun hakkýnda þöyle buyurmuþtur:

“O, insanlar kafir olduðunda bana iman etti, halk beni tekzip ettiðinde o beni tasdik etti, halk beni mahrum býraktýðýnda o kendi malýyla bana yardýmda bulundu.”(21)

Hz. Resulullah’ýn yaþantýsýnýn en hassas dönemi, 40 yaþýna girdiði dönemdir. Zira Hazret bu yaþta Receb’in 27. günü (M. 610) peygamberliðe seçilmiþtir.(22) O zamandan itibaren üç yýl boyunca halký gizlice Ýslam’a davet etmiþtir. (23) Hz. Resulullah’a ilk iman eden Emir-ul Mü’minin Hz. Ali olmuþtur. (24) Ondan sonra da Hz. Hatice iman etmiþtir.

Bi’setin üçüncü yýlýnda Resulullah (s.a.v), halký açýkça Ýslam’a davet etmeye mamur kýlýndý. Bu emir gereði önce kendi yakýnlarýný misafirliðe davet edip onlara þöyle buyurdu:

“Allah Teala beni, sizi O’na davet etmeye emretmiþtir. Ýçinizden kim beni tasdik edip, bu iþte bana yardýmcý olursa, sizin aranýzdaki kardeþim, vasim ve halifem olacaktýr.” (25)

Teberi’nin yazdýðýna göre, bu toplantýda Hz. Ali, Peygamber’e yardýmcý olacaðýný ilan eden tek þahýs oldu. Peygamber (s.a.v) de oradakilere þöyle buyurdu:

“Bilin ki, bu þahýs, benim sizin aranýzdaki kardeþim, vasim ve halifemdir; onun sözlerini dinleyin ve emirlerine itaat edin.” (26)

Resulullah (s.a.v) akrabalarýný Ýslam’a davet ettikten sonra, halkýn da putlarýný býrakýp sadece Allah’a ibadet etmelerini istedi. Bu söz onlara çok aðýr geldi; az bir grup hariç, hepsi Hazretle düþman olmaya baþladýlar. O kritik anda, Mekke’nin büyüðü ve Peygamber’in amcasý olan Hz. Ebu Talib, kardeþi oðlunun yardýmýna koþtu ve onu yalnýz býrakmayacaðýna dair yemin etti.(27) Gerçekten öyle de yaptý. Hz. Ebu Talib, hayatta olduðu müddetçe Kureyþ, Hz. Peygamber’i fazla incitemedi.

Kureyþ büyükleri, Hz. Ebu Talib’in varlýðýyla Hz. Peygamber’i tam baský altýna alamadýklarýný görünce, yeni Müslüman olanlarý eziyet ve iþkence etmeye baþladýlar. Peygamber (s.a.v), Müslümanlarýn Kureyþ’in zulüm ve eziyetinden kurtulmalarý için onlara Habeþi’ye hicret etmeleri için izin verdi.

Bi’setin altýncý yýlýnda, Mekke müþrikleri, Peygamber (s.a.v)’i öldürme kararý aldýlar. Bu yüzden Hz. Muhammed (s.a.v)’i kendilerine teslim etmedikçe, Beni Haþim’le muamele yapmayacak ve onlardan evlenmeyeceklerine dair kendi aralarýnda bir antlaþma imzaladýlar. Bu antlaþmayý bir deri sayfaya yazýp Ka’be’nin duvarýna astýlar. Beni Haþim de canlarýný korumak için Peygamber (s.a.v) ile “Þi’b-i Ebu Talib” deresine sýðýndýlar; üç yýl boyunca orada kaldýlar. Üç yýl sonra Allah Teala Peygamberine, antlaþmayý “Allah” lafzý hariç, karýncalarýn yediðini haber verdi. Hz. Ebu Talib bu haberi Kureyþlilere iletti ve onlara; “Eðer Muhammed’in söyledikleri doðru çýkarsa ne yaparsýnýz?” diye sordu. Onlar da: “Artýk el çekeriz” dediler. Kureyþliler Ka’be’ye gidip oraya astýklarý antlaþmanýn “Allah” lafzý hariç karýncalar tarafýndan yenildiðini görünce, kendi antlaþmalarýndan vazgeçtiler. Bi’setin onuncu yýlýnda vuku bulan bu olay neticesinde Mekke halkýndan bir çok kimseler Ýslamiyet’i kabul ettiler. Böylece Beni Haþim Þi’bi Ebu Talib’den dýþarý çýkabildi.(28)

Peygamber (s.a.v) bi’setin onuncu yýlýnda iki büyük yardýmcýsý olan Hz. Ebu Talib ve Hz. Hatice’yi kaybetti, (29) bu iki büyük þahsiyetin ölümü Hazrete çok aðýr geldi, bundan dolayý o yýlýn ismini “Hüzün Yýlý” koydu.(30)

Ýmam Zeyn’ul- Abidin (a.s) þöyle buyurmuþtur:

“Resulullah (s.a.v), Ebu Talib ve Hatice’yi kaybettiðinde artýk Mekke’de kalmasý güçleþmiþti... Allah Teala bundan dolayý Hz. Peygamberin, Mekke’de yardýmcýsý olmadýðýndan orayý terk edip Medine’ye doðru hareket etmesini emretti”(31)

Hz. Ebu Talib dünyadan göçtükten sonra Kureyþin peygambere eziyeti gittikçe fazlalaþtý, Hazrete defalarca ihanet edip O’nun canýna kýymak istediler. (32)

Mekke müþrikleri, bi’setin on üçüncü yýlý “Dar’un Nedve” denilen bir yerde toplanýp Hz. Peygamberi öldürme kararý aldýlar. Bu karara göre çeþitli kabilelerden oluþan gençler hep birlikte Hazrete saldýracak ve kimin tarafýndan öldürüldüðü bilinmeyecekti. (33)

Hz. Peygamber (s.a.v), Ýlahi vahiyle bu komplodan haberdar oldu ve geceleyin Mekke’den ayrýlarak Medine’ye doðru yola çýktý. Emir’ul- Mü’minin Hz. Ali de Peygamber (s.a.v)’in canýný korumak için O’nun yataðýnda yattý. (34)

Peygamber (s.a.v), Rabi-ul Evvel ayýnýn ilk günü Mekke’den ayrýldý ve ayný ayýn on ikinci günü Medine’nin yakýnlarýnda olan “Kuba” denilen yere vardý ve orada yaklaþýk on gün Hz. Ali’yi bekledi. (35)

Bu müddet içeriþinde de Kuba camisini yaptýrdý. Daha sonra Hz. Ali’nin gelmesiyle Medine’ye teþrif buyurdular .

Hz. Peygamber’in hicreti ardýndan Mekke Müslümanlarý da yavaþ-yavaþ Medine’ye hicret etmeye baþladýlar. Peygamber (s.a.v), Muhacir ve Ensar (Medine halký) arasýndaki samimiyet baðýný güçlendirmek için onlarýn aralarýnda kardeþlik baðý oluþturdu.

Peygamber (s.a.v), bu teþebbüsü ile Medine’de Ýslami bir toplum oluþturmuþ ve Muhacirlere yardým için de uygun bir zemin hazýrlamýþtý.

Bu küçük Ýslam toplumunun kuruluþundan daha on dokuz ay geçmemiþken Müslümanlarla Mekke müþrikleri arasýnda savaþ ateþi tutuþtu. Ýlk önemli savaþ Bedir savaþý idi, onun peþi sýra Uhud, Handek, Hayber,Tebuk vb....savaþlar da vuku buldu.

Peygamber (s.a.v)’in savaþlarý iki çeþittir; birincisi, kendisinin katýldýðý savaþlardýr, bu savaþlara “Gazve” denilir. Diðeri ise kendisinin katýlmadýðý savaþlardýr, bu savaþlara da “Seriyye” deniliyor. Gazvelerin sayýsýnýn 28, seriyyelerin sayýsýnýn ise 38 tane olduðunu söylemiþlerdir. (36) Bunca savaþ, dokuz yýldan az bir zamanda vuku bulmuþtur.

Bu gazve ve seriyyeler, Müslümanlarýn Hicaz topraklarýnda azamet ve güçlerinin aþikar olmasýna ve bir çok Arap kabilelerinin Hz. Peygamberle barýþ antlaþmalarý imzalamalarýna sebep oldu.

Bu antlaþmalarýn en önemlisi, Hudeybiye antlaþmasý idi. Hz. Peygamber bu antlaþmayý, hicretin altýncý yýlýnda Mekke müþrikleriyle yaptý. Bu antlaþma, Hicaz topraðýnda nispi bir emniyet ve huzurun oluþmasýna yol açtý ve diðer topraklarda da Ýslam’ýn yayýlmasýna ortam hazýrladý.

Peygamber (s.a.v), hicretin yedinci yýlýnda Ýslam’ýn geniþ bir þekilde yayýlmasýný saðlamak için bir çok mektuplar yazmýþ ve bu mektuplarý Ýran, Rum, Habeþ, Mýsýr, Yemame, Bahreyn vb. ülkelerin kýralý ve padiþahlarýna göndererek kendi mesajýný onlara iletmiþtir. (37) Hazret bu mektuplarda onlarý Ýslam’a davet ediyordu. Bu vesileyle Hz. Peygamber’in cihaný risaleti dünyanýn her tarafýna bildirilmiþ ve böylece Ýslam’ýn mesajý uzak memleketlere de ulaþma imkanýný bulmuþtur.

Hicretin sekizinci yýlýnýn Ramazan ayýnda Mekke þehri Peygamber tarafýndan fethedildi. (38) Resulullah (s.a.v) ordusuyla birlikte savaþmaksýzýn Mekke þehrine girdi, ilk teþebbüsünde Mekke halkýnýn hepsini affetti ve Kabe’de bulunan üç yüz altmýþ putu oradan temizledi (39) ve sonra minbere çýkýp þöyle buyurdu:

“Ey insanlar! Allah Teala cahiliyye tekebbürünü ve atalarla övünmeyi sizin aranýzdan temizledi. Bilin ki siz Adem’densiniz, Adem de balçýktandýr. Bilin ki, Allah’ýn en iyi kullarý O’ndan korkan ve günah iþlemeyendir.” (40)

Resulullah (s.a.v), Mekke’de kýsa bir müddet kaldýktan sonra Medine’ye doðru hareket etti. Bir kaç aydan sonra, Rum ordusunun Ýslam ülkelerine saldýrýp o topraklarda ilerlemeyi amaçladýklarýný öðrendi. Hazret bu haberi öðrenir öðrenmez Ýslam ordusunun, Rum ordusuna karþý koymak için Þam sýnýrlarýna doðru hareket etmelerini emretti, kendisi de ordunun komutanlýðýný üzerine aldý. Uzun bir mesafeyi kat ettikten sonra, Hicretin dokuzuncu yýlýnýn Þaban ayýnda Þam sýnýrýnda bulunan Tebuk topraklarýna ulaþtýlar. Ama Rumlulardan hiçbir eser yoktu. Çünkü Rum ordusu, Hz. Peygamber’in komutanlýðýndaki Ýslam’ýn güçlü ordusunun hareketinden haberdar olmuþ ve Müslümanlar karþýsýnda yenilgiye uðramak korkusundan aldýklarý kararlarýndan vazgeçmiþlerdi.

Resulullah (s.a.v) düþman tehlikesinin olmadýðýný görünce, ordunun Medine’ye dönmesini emretti. “Tebuk” ismiyle meþhur olan bu gazve, Hz. Peygamber’in en son gazvesi sayýlmaktadýr.

Hz. Peygamber (s.a.v)’in Hicaz topraklarýndaki en fazla muvaffakiyet elde ettiði yýl, hicretin dokuzuncu yýlýdýr. Çünkü o yýlýn hac merasiminde müþriklerden beraat ilan edildi. (41) Bu önemli mesele, Kurban Bayramýnda Emir’ul- Mü’minin Hz. Ali (a.s) vasýtasýyla düþmanlara duyuruldu ve onlara, Ýslam’a karþý tavýrlarýný belirlemeleri için dört ay mühlet verildi. Bu beraatýn ilaný neticesinde çeþitli kabilelerin elçileri Medine’ye doðru akýn etmeye baþladýlar. Hepsi Hz. Peygamber’in huzuruna gelip Ýslam’ý kabul ettiklerini veya Ýslam’ýn sýðýnaðýnda yaþamalarý için cizye ödemeye hazýr olduklarýný ilan ettiler.

O yýl çok fazla elçinin Medine’ye akýn etmesinden dolayý o yýla “Amm’ul- Vefud” (elçiler yýlý) ismini vermiþlerdir. Böylece puta tapma adet ve geleneði Hicaz topraðýndan silinmiþ ve yerine tevhit dini yerleþmiþtir.

Resulullah (s.a.v), hicretin onuncu yýlýnda hac amellerini yapmak için Mekke’ye yolculuk yapmaya hazýrlandý. Müslümanlar da bu haberi duyunca, hac amellerini doðru bir þekilde kamil olarak öðrenmek için yolculuða hazýrlandýlar. Resulullah (s.a.v) Zilkade ayýnýn sonuna dört gün kala Medine’den ayrýldý, Zilhacce’nin dördüncü günü ise Mekke’ye vardý. (42) Hac amellerini yaptýktan sonra Müslümanlarla birlikte o þehirden ayrýldý ve Medine’ye doðru yola koyuldu. Yüz yirmi bin civarýnda olan hac kervaný “Cuhfe” denilen yere yetiþtiðinde, Hz. Peygamber tarafýndan kervanýn durdurulmasý emredildi. Hazret namazýný kýldýktan sonra Gadir-i Hum kenarýnda bir hutbe okudu sonra Hz. Ali’nin elinden tutarak yüksek bir sesle þöyle buyurdu:

“Ben kimin mevlasý (efendisi) isem Ali de onun mevlasýdýr. Allahým, ona yardým edene sen de yardým et, onu yalnýz býrakýný sen de yalnýz koy...” (43)

Bu vakýa, Zilhacce’nin on sekizinci günü vuku buldu. Hz. Peygamber’in halife tayin etme iþi bir kaç defa çeþitli yerlerde tekrarlanmýþtýr.

Hz. Peygamber (s.a.v) Haccet’ul- Veda yolculuðundan sonra, ömrünün son günlerini yaþýyordu, nihayet hicretin on birinci yýlý Sefer ayýnýn yirmi sekizinde fani dünyadan ayrýlýp ebedi yurda göç etti. (44)

Peygamber (s.a.v)’in Hatice’den altý çocuðu vardý, onlarýn isimlerini daha önce zikrettik. Mariye’den de Ýbrahim isminde bir oðlu vardý. Hazretin, Fatýma (a.s) hariç bütün evlatlarý kendi hayatý döneminde vefat ettiler. (45) Hz. Peygamber’in nesli, Hz. Fatýma’dan devam etti.



HZ. PEYGAMBER’LE ÝLGÝLÝ KISSALAR

1- Ýki Meleðin Haline Gülüyorum

Bir gün Resulullah (s.a.v) gülümseyerek göðe bakýyordu, bir adam Hazretin gülmesinin sebebini sorunca, Resulullah (s.a.v) þöyle buyurdular: “Evet göðe bakýyordum, iki meleðin hali beni güldürdü, onlar kendi yerinde ibadetle meþgul olan mü’min bir kulun gece gündüz yaptýðý ibadetlerinin mükafatýný yazmalarý için yeryüzüne indiler, fakat onu, hasta olduðundan dolayý ibadetgahýnda bulamayýnca, göðe çýkýp, Hak Teala’ya þöyle arz ettiler: “Ey Rabbimiz! Biz o mü’min kulun ibadetini yazmak için her zamanki gibi onun ibadetgahýna gittik, fakat onu orada bulamadýk, hastalýk yataðýna düþmüþtü.”

Allah Teala, o meleklerin cevabýnda þöyle buyurdu: “O mü’min kul, hastalýk yataðýnda olduðu sürece, her gün ibadetgahýnda olduðu zaman ona yazdýðýnýz her günün sevabý miktarýnca ona sevap yazýn. Hastalýk yataðýnda olduðu müddetçe onun hayýr amellerinin mükafatý bana aittir; onun mükafatýný ben vereceðim.” (46)

2- Sýrayý Riayet Edin

Hz. Ali (a.s) þöyle buyuruyor: “Bir gün Hz. Resulullah (s.a.v) ayaklarýnýn üzerine yorgan örtmüþ ve istirahata çekilmiþti. Bu arada Hasan su istedi. Resullullah (s.a.v) hemen yerinden fýrladý ve devemizden bir kaba biraz süt saðýp onu Hasan’a (a.s) verdi. Bunu gören Hüseyin (a.s) yerinden fýrlayýp sütü almak istedi. Ama Resulullah (s.a.v) ona mani olup sütü Hasan’a verdi. Bu arada durumu seyretmekte olan Fatime: “Ya Resulellah! Güya Hasan’ý daha çok seviyorsun” dedi. Resulullah cevaben buyurdular ki: “Hayýr öyle deðildir. Benim Hasan’ý savunmamýn sebebi, öncelik onun hakký olduðu içindir. Çünkü O, daha önce su istemiþti, sýrayý riayet etmek gerekir. Yoksa kýyamet günü ben, sen, bu ikisi ve þu yerde yatan (Ali) hepimiz bir mekanda olacaðýz” buyurdu. (47)

3- Rahmetmeyene Rahmolunmaz

Ebu Hureyre dedi ki: Resulullah (s.a.v)’ýn huzurunda bulunuyorduk. Bu arada Hazret durmadan henüz küçük yaþta olan Hasan ve Hüseyin’i öpüyordu. Hazret’in bu hareketini gören Uyeyne: “Ya Resulullah (s.a.v), benim on çocuðum vardýr. Ben þimdiye kadar onlarýn hiçbirini asla öpmemiþim” dedi. Hazret bu sözü duyunca çok sinirlendi, öyle ki çehresinin rengi deðiþti ve: “ Kim rahmetmezse, ona rahmolunmaz; eðer Allah rahmeti kelbinden almýþsa, benim sana yapacak bir þeyim yoktur; kim, küçüklerimize rahmetmez, büyüklerimizi de saymazsa, o bizden deðildir” (48) buyurdu.

4- Resulullah (s.a.v)’ýn Aðlamasý

Resulullah (s.a.v) Ümmi Seleme’nin evinde bulunduðu bir gece yarýsý uykudan kalkýp evin karanlýk bir köþesinde dua ve aðlamakla (Allah’a yalvarýp yakarmakla) meþgul oldu. Ümmi Seleme, Resulullah (s.a.v)’ý yataðýnda görmeyince, kalkýp onu aramaya koyuldu. Bir de baktý ki Resulullah (s.a.v), evin karanlýk bir köþesinde durup ellerini göðe kaldýrmýþ, aðlayarak Allah’a þöyle yalvarýp yakarýyor:

“Allah’ým! Baðýþladýðýn nimetleri benden esirgeme. Beni, düþmanlarýn gülmüþ vesilesi kýlma, kýskançlarý bana musallat etme.

Allah’ým!Beni kurtardýðýn kötülük ve çirkinliklere geri çevirme.

Allah’ým! Beni hiçbir zaman ve hiçbir an kendi baþýma býrakma; kendin beni her þeyden ve her afetten koru.”

Ümmi Seleme Resulullah (s.a.v)’in bu durumunu görünce, aðlayarak kendi yerine döner. Resulullah (s.a.v) Ümmi Seleme’nin aðlama sesini duyunca, ona doðru gidip aðlamasýnýn sebebini sorur.

Ümmi Seleme:

“Ya Resulellah! Senin aðlaman beni aðlattý. Sen neden aðlýyorsun? Siz Allah katýnda olan onca büyük makam ve yakýnlýðýnýza ve Allah’ýn geçmiþ ve gelecek bütün kusurlarýnýzý affetmesine raðmen Allah’tan böyle korkuyor, sizi düþmanlarýn gülüþ vesilesi kýlmamasýný, kurtardýðý kötülük ve çirkinliklere geri çevirmemesini, bir an bile kendi baþýnýza býrakmamasýný istiyorsunuz, o halde vay bizim halimize!” der.

Resulullah (s.a.v) onun cevabýnda:

“Nasýl korkmayayým, nasýl aðlamayayým, nasýl kendi akýbetimden endiþelenmeyeyim, nasýl kendi makam ve mevkime güveneyim! Oysaki Allah Teala, Hz. Yunus’u bir an kendi haline býraktý ve onun baþýna, gelmemesi gereken þeyler geldi!”buyurur.(49)

5- Allah Beni Zulmetmek Ýçin Göndermemiþtir

Emir-ül Mü'minin Hz. Ali (a.s) þöyle buyurmuþtur: "Bir Yahudi'nin Resulullah (s.a.v)'den bir kaç dinar alacaðý vardý, Hazret'ten o parayý istedi. Resulullah (s.a.v); "Ey Yahudi! Þimdi yanýmda sana verecek bir param yoktur." buyurdu. Yahudi; "Ey Muhammed! Paramý vermedikçe senden ayrýlmayacaðým!" dedi. Resulullah (s.a.v) cevaben; "Bu durumda ben de seninle birlikte otururum!" buyurdular.

Resulullah (s.a.v) onunla birlikte oturdu; öyle ki öðle, ikindi, akþam, yatsý ve sabah namazlarýný da orada kýldý. Resulullah (s.a.v)'in ashabý o Yahudi'yi tehdit etmeye baþladýlar. Resulullah (s.a.v) onlara bakýp þöyle buyurdu: "Onunla ne iþiniz vardýr?" Ashap: "Ey Resulullah! Bu Yahudi seni hapsetmiþtir!" Resulullah (s.a.v) onlarýn cevabýnda; "Allah Teala beni, bir zimmi veya baþka birisine zulüm yapmak için mebus etmemiþtir." buyurdular.

Gün yükseldiðinde o Yahudi adam þöyle dedi: "Allah'tan baþka bir ilah olmadýðýna ve Muhammed'in de O'nun kulu ve elçisi olduðuna þehadet ediyorum; malýmýn bir þatrý (yarýsý) Allah yolu içindir. Allah'a andolsun ki, sana karþý böyle davranmam, sýrf senin Tevrat'taki vasfýný sende görmem içindi. Ben senin Tevrat'taki vasfýný okumuþtum. Onda þöyle yazýlmýþtý: "Abdullah oðlu Muhammed Mekke'de dünyaya gelecektir, Teybe'ye (Medine'ye) hicret edecektir, sert ve katý kalpli deðildir, sövüþ etmez ve çirkin söz aðzýna almaz." Ben Allah'tan baþka bir ilahýn olmadýðýna, senin de O'nun elçisi olduðuna þehadet ediyorum. Bu benim malýmdýr, Allah nerede emretmiþse, onu orada harca." (50)

6- Âmanýn Yanýnda Hicabý Korumak!

Ümmi Seleme þöyle diyor:

Peygamber (s.a.v)’in huzurunda idik. Meymune isminde olan hanýmlarýndan birisi de orada idi. Bu esnada âma (kör) olan Ýbn-i Ümmi Mektum Resulullah’ýn huzuruna geldi. Resulullah (s.a.v) bana ve Meymune’ye: “Ýbn-i Ümmî Mektum’un karþýsýnda hicabýnýzý (kendinizi) koruyun.” buyurdu.

“Ya Resulullah! O âma deðil midir, hicaplý olmamýzýn ne anlamý vardýr?” dediðimizde de þöyle buyurdular:

“Siz de mi körsünüz? Siz onu görmüyor musunuz?”(51)

7- Kötü Ahlak Kabir Azabýna Sebep Olur

Ýmam Sadýk (a.s) þöyle buyuruyor:

“Sa’d bin Muaz’ýn ölüm haberini Resulullah (s.a.v)’e verdiklerinde, Hazret kalkýp ashabýyla birlikte onun evine gittiler. Resulullah’ýn emri ile Sa’d’a gusül verdiler. Gusül iþlemi bitinceye kadar Hazret kapý önünde ayakta bekledi. Gusül, henut ve kefenleme iþleminden sonra onu bir tabuta býrakýp defnetmek için kabristana götürdüler.

Cenazeyi teþyi ederken Hz. Resulullah (s.a.v) ayak yalýn ve abasýz olarak hareket ediyordu, kabrin yakýnýna ulaþana dek bazen tabutun sað bazen de sol tarafýný tutuyordu. Hz. Resulullah (s.a.v)’in bizzat kendisi kabrin içine girip cenazeyi kabre býraktý; taþ, tuðla ve diðer þeylerin getirilmesini emretti. Bizzat kendisi iyice cenazenin üzerini kapatýyor ve: “Ben onun yakýnda çürüyeceðini biliyorum; ama Allah, kulu bir iþ yaptýðýnda onu saðlam yapmasýný sever” buyuruyordu. Daha sonra mübarek elleriyle onun üzerine toprak döküp, güzelce mezarýný düzlediler.

Bu esnada Sa’d’ýn annesi kabrin kenarýna gelerek: “Ey Sa’d ! Cennet sana kutlu olsun” dedi.

Hz. Resulullah (s.a.v) bu sözü ondan duyar duymaz þöyle buyurdular ki: “Ey Sa’d’ýn annesi !Sus! Allah’dan taraf bu kadar kesin ve yakin ile konuþma. Þimdi Sa’d kabir azabýna duçar olmuþtur ve bundan dolayý eziyet görmektedir.”

Daha sonra Hazret orada bulunanlarla birlikte mezarlýðý terkedip, geri döndüler. Bu arada halk Hazrete: “Ya Resulellah ! Sa’d için yaptýðýn iþleri, þimdiye kadar hiç kimseye yaptýðýný görmedik. Ayak yalýn, abasýz onun cenazesini teþyi ettiniz; tabutun bazen sað bazen de sol tarafýndan tutuyordunuz !” dediler.

Hz. Resulullah (s.a.v) onlara:

“Melekler de abasýz ve ayakkabýsýz idiler; ben de onlara uydum” cevabýný verdi. Halk: “Bazen tabutun saðýndan, bazen de solundan tutuyordunuz” dediler. Hazret: “elim Cebrail’in elinde olduðundan dolayý o tabutun neresinden tutuyorduysa, ben de o tarafýndan tutuyordum” buyurdu.

Halk bu sözleri duyunca:

“Ya Resulellah ! Sa’dýn cenazesine gusül verilmesini emrettiniz, bizzat kendiniz ona namaz kýldýnýz, mübarek ellerinizle onu kabre býraktýnýz, kabri kendi elinizle düzelttiniz, bütün bunlara raðmen, yine de: “Kabir Sa’d’ý sýktý” buyurdunuz.

Hz. Resulullah (s.a.v) cevaben: “Evet, kabir azabýna duçar oldu. Çünkü o, evinde kötü ahlaklý idi, kabir azabý bundan dolayý idi” buyurdular. (52)

8- Bereketli On iki Dirhem

Hz. Ali (a.s), Hz. Peygamber-i Ekrem (s.a.v) tarafýndan bir gömlek almak için pazara gitmekle görevlendirilir. Hz. Ali (a.s) pazara gidip on iki dirheme bir gömlek alarak eve döner. Bu arada Hz. Resulullah (s.a.v) ile Hz. Ali (a.s) arasýnda þöyle bir diyalog geçer:

Hz. Resulullah (s.a.v): “Bu gömleði kaça aldýn?”

Hz. Ali: “On iki dirheme.”

Hz. Resulullah (s.a.v): “Bu gömleði pek sevmedim, bundan daha ucuzunu istiyorum. Acaba satýcý bunu geri almaya hazýr olur mu?”

Hz. Ali (a.s) diyor; bunun üzerine, gömleði alýp çarþýya döndüm, Hz. Peygamber’in isteðini satýcýya ilettim, satýcý da kabul etti. Parayý alýp Hz. Peygamber (s.a.v)’in yanýna döndüm. Bir gömlek almak için Hz. Resulullah (s.a.v) ile birlikte pazara doðru hareket ettik. Yolun yarýsýnda Hz. Resulullah (s.a.v)’ýn gözü, aðlayan bir cariyeye iliþti. Hz. Resulullah (s.a.v) onun yanýna gidip; “Neden aðlýyorsun?” diye sordu. Cariye: “Ev sahibi bana dört dirhem verdi, bir þeyler almak için beni çarþýya gönderdi. Fakat ben parayý nasýl kaybettiðimi bilemiyorum, þimdi eve dönmekten korkuyorum” dedi.

Hz. Resulullah (s.a.v) on iki dirhemden dört dirhemi cariyeye verdi ve; “Ýstediðin þeyleri al ve eve dön” buyurdular.

Hz. Resulullah (s.a.v) da Allah’a þükredip pazara doðru hareket etti; pazardan dört dirheme bir gömlek alýp giydi, Allah’a hamdederek eve doðru yola koyuldu. Bu arada yol üzerinde bir çýplaðý görünce, gömleðini çýkarýp ona verdi ve tekrar çarþýya geri döndü, geriye kalan dört dirheme bir gömlek alýp giydi ve eve doðru hareket etti. Yolun yarýsýnda yine ayný cariyeyi üzüntülü ve þaþkýn bir halde gördü. Bunun üzerine; “Neden evinize gitmedin?” diye sordu.

Cariye: “Ya Resulellah ! Gecikmiþim, beni dövmelerinden korkuyorum” dedi.

Resulullah: “Gel birlikte gidelim, evinizi bana göster ben suçundan geçmeleri için aracý olurum” buyurdu.

Hz. Resulullah (s.a.v) o cariye ile birlikte yola koyuldu. Evlerine yetiþtiklerinde cariye; “Ýþte bu bizim evdir” dedi.

Hz. Resulullah (s.a.v) kapýnýn arkasýndan yüksek bir sesle; “Ey ev sahibi! Selam’un- aleykum” diye seslendi; ama bir cevap gelmedi. Hazret ikinci kez selam verdi, yine bir cevap duyulmadý. Üçüncü kez bir daha selam verdiðinde, “Aleyke’s- selam ya Resulellah ve rahmetullahi ve berekatuh” diye cevap verdiler.

Hz. Resulullah (s.a.v): “Neden ilk ve ikinci defada cevap vermediniz? Acaba benim sesimi duymadýnýz mý?” buyurdular.

Ev Sahibi: “Hayýr, ilk defasýnda duyduk, senin olduðunu bile anladýk” dedi.

Hz. Resulullah (s.a.v): “ Öyleyse neden geç cevap verdiniz?”

Ev sahibi: “Senin sesini bir kaç defa duymak istedik.”

Hz. Resulullah (s.a.v): “Sizin bu cariyeniz gecikmiþtir, onu muahaza etmemeniz (cezalandýrmamanýz) için size rica etmekten ötürü buraya geldim.”

Ev sahibi: “Ya Resulullah! Sizin mübarek ayaðýnýzýn hürmetine bu cariye artýk þimdiden azattýr (hürdür).”

Daha sonra Hz. Resulullah (s.a.v) kendi kendisine: “Allah’a þükür, ne de bereketli on iki dirhemdi! Ýki çýplaðý örttü, bir köleyi de azat etti” buyurdular.(53)

9- Ya Resulellah! Bana Tavsiye Et!

Hz. Ali (a.s) þöyle diyor:

Bir þahýs Resulullah (s.a.v)’in huzuruna gelerek Hazretin kendisine tavsiye etmesini istedi. Hz. Resulullah (s.a.v) ona þöyle tavsiye ettiler:

“Benim sana tavsiyem þudur ki; parçalansan, ateþe atýlýp yakýlsan bile, Allah’a þirk koþma.

Annene ve babana eziyet etme; eðer dünyadan göçmeni bile emretseler öyle yap.

Ýhtiyacýndan fazla kalan malýný dini kardeþinin ihtiyarýna býrak.

Müslüman kardeþinle karþýlaþtýðýnda açýk yüzlü ol.

Halka ihanet etme.

Gördüðün her Müslümana selam ver.

Ýnsanlarý Ýslam’a davet et.

Bil ki, her sorunu çözmenin (sýkýntýsý olanýn sýkýntýsýný gidermenin), Hz. Yakub’un oðullarýndan bir köleyi azat etmek kadar sevabý vardýr.

Bil ki, þarap ve her sarhoþ edici þey de haramdýr.”(54)

10- Yetimler Ýçin Aðlamak

Uhud savaþýnda Ýslam savaþçýlarýndan çoðu þahadete eriþti, Hz. Hamza da o savaþta þehit düþtü, hatta Hz. Peygamber (s.a.v)’in þehit olduðu bile þâyi oldu.

Savaþ sona erdikten sonra, Medine kadýnlarý Uhud’a doðru hareket edip Peygamber (s.a.v)’in istikbaline koþtular; herkes kendi þehitlerini býrakýp Hz. Peygamber’i sorup arýyorlardý.

Bu arada Cehþ’in kýzý Zeynep Hz. Peygamber (s.a.v) ile karþýlaþtý ve aralarýnda þöyle bir diyalog geçti:

Hz. Peygamber- “Sabýrlý ve tahammülü ol!”

Zeynep- “Ne için?”

Hz. Peygamber- “Kardeþin Abdullah’ýn þahadetinden dolayý.”

Zeynep- “Þahadet onun için kutlu ve mübarek olsun!”

Hz. Peygamber- “Sabret!”

Zeynep- “Ne için?”

Hz. Peygamber- “Dayýn Hamza’nýn þahadetinden dolayý.”

Zeynep- “Bizim hepimiz Allah’tanýz ve hepimiz O’na döneceðiz, þahadet makamý ona mübarek olsun!”

Hz. Resulullah (s.a.v) biraz durduktan sonra Zeyneb’e dönerek þöyle buyurdu:

- “Sabýrlý ol!”

Zeynep – “Þimdi ne için?”

Hz. Resulullah - “Eþin Mus’ab bin Umeyr’in þahadetinden dolayý.”

Zeynep bu sözü duyunca, can yakýcý bir þekilde yüksek bir sesle aðlayýp sýzlamaya baþladý. Bunu gören Hz. Resulullah: “Hiçbir kimse, kocanýn karýsýnýn kalbinde olan yerini alamaz” buyurdu.

Bu arada Zeynep; “Neden kocan için böyle aðlýyorsun?” diyenlere þu cevabý verirdi: “Aðlamam kocam için deðildir. Çünkü o Peygamber (s.a.v)’in yanýnda þahadet makamýna eriþmiþtir. Beni aðlatan çocuklarýmýn öksüz kalýþýdýr” (55)

11- Dostlarla Müdara

Ebu Hureyre þöyle diyor:

Hz. Resulullah (s.a.v) (bir gün) oturduklarý halde birden diþleri görülür bir þekilde güldüler. Gülmesinin sebebini sorduðumuzda þöyle buyurdular:

“Ümmetimden iki kiþi gelip Allah Teala’nýn huzurunda duracaklar; onlardan biri diyecek ki: “Allah’ým ! benim hakkýmý ondan al!” Allah Teala buyuracak ki: “Kardeþinin hakkýný ver !” Borçlu adam arz edecek ki: “Allah’ým ! Benim iyi amellerimden bir þey kalmamýþtýr (ona verecek dünyevi bir malým da yoktur).” Hak sahibi de diyecek ki: “Ey Rabbim! Öyleyse benim günahlarýmdan yüklensin!”

Sonra Hz. Resulullah (s.a.v)’in mübarek gözlerinden yaþlar boþanarak þöyle buyurdular:

“O gün (kýyamet günü) öyle bir gündür ki insanlar, günahlarýnýn baþka bir kimseye yüklenmesine ihtiyaç duyarlar. Allah Teala hakkýný isteyen kimseye þöyle buyurur: “Gözlerini çevir, cennete doðru bir bak, ne görüyorsun?” O zaman baþýný kaldýrýp güzel nimetleri görünce hayretle; “Allah’ým ! Bunlar kimin içindir?” diyecektir.

Allah Teala- “O hakkýn deðerini bana veren kimse içindir.”

Hak sahibi – “O hakkýn deðerini kim sana ödeyebilir?”

Allah Teala - “Sen.”

Hak sahibi – “Ben nasýl ödeyebilirim?”

Allah Teala - “Ondan geçmenle (hakkýný baðýþlamanla).”

Hak sahibi – “Allah’ým ! Ondan geçtim.”

Daha sonra Allah Teala buyuracak ki: “Dini kardeþinin elini tut, birlikte cennete gidin !”

Bu esnada Resulullah (s.a.v) buyurdular ki: “Takvalý olun, birbirinizin arasýný bulun!” (56)

12- Çaba Veya Zengin Olmak Yolu

Ashaptan birinin durumu çok bozulmuþtu. Bu arada karýsý ona; “Resulullah (s.a.v)’ýn yanýna varýp bir þey istesen” dedi. Bunun üzerine o adam bir þey istemek için Hz. Peygamber’in yanýna gitti. Hazretin yanýna vardýðýnda Hz. Resulullah (s.a.v) onu görür görmez þöyle buyurdular:

“Kim bizden bir þey isterse veririz, kim de ihtiyaçsýz olmaya çalýþýrsa, Allah onu ihtiyaçsýz kýlar.”

Adamcaðýz Hz. Resulullah (s.a.v)’ýn bu sözünü duyunca, kendisinden baþkasýnýn kastedilmediðini anlar ve bir þey istemeden huzurlarýndan ayrýlýr; evine gelip durumu karýsýna anlatýr; ama ihtiyaç onu zorlar ve ikinci kez Hz. Resulullah’ýn huzuruna varýr; fakat Hazret’in yine ayný þeyi buyurduðunu görür ve bu olay üç defa tekrarlanýr.

Bunun üzerine komþusundan bir balta emanet alýp çöle çýkar, bir miktar odun toplayýp pazara getirir ve odunlarýný bir buçuk kilo arpaya satar; elde ettiði arpayý ekmek yaparak ailesiyle birlikte yerler. Ertesi sabah daha fazla odun getirir ve yýlmadan bu iþine devam eder; ilk önce bir balta satýn alýr; daha sonra elde ettiði kazançtan iki genç deve ve bir köle alýr; böylece durumu düzelip zenginleþir. Daha sonra Hz. Resulullah’ýn yanýna giderek baþýndan geçen macerayý Hazrete anlatýr. Hz. Resulullah (s.a.v) onun sözünü dinledikten sonra ona:

“Demedim mi kim, bizden bir þey isterse ona veririz, kim de ihtiyaçsýz olmaya çalýþýrsa, Allah onu ihtiyaçsýz kýlar?!” buyururlar.(57)

Insert Sub Header Here